Fotokarta Fotokarta

Wyszukiwarka elasticsearch

Znajdź ...
Przeszukaj
Fotokarta Fotokarta

Słowa kluczowe

Wyniki wyszukiwania tagu: balony
Znalezionych wyników: 118

1940-1944, Wielka Brytania. Przygotowania do wzniesienia balonu zaporowego nad lotniskiem. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie [sygn. 50083]

1940-1944, Wielka Brytania. Balony zaporowe nad lotniskiem. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie [sygn. 7259]

28.03.1936, Jabłonna, woj. warszawskie, Polska. Próbny lot balonu „Warszawa II” znak SP-ANA. Balon "Warszawa II" przed startem. W gondoli stoją mjr Zbigniew Burzyński (z prawej) i dr Konstanty Jodko-Narkiewicz. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie [004 - luźne karty].

Po 1933, Polska. Balon SP-ADS "Kościuszko" przed startem. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie [004 - luźne karty].

Lata 30., brak miejsca. Piloci w gondoli balonu przed startem. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie [004 - luźne karty].

28.03.1936, Jabłonna, woj. warszawskie, Polska. Lot do stratosfery balonem "Warszawa II" znak SP-ANA. Piloci przed startem. Widoczny mjr Zbigniew Burzyński (4. z lewej) z synem Markiem. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie [004 - luźne karty].

Lata 20.-30., Polska. Wojska balonowe, uroczystości w hangarze. W tle balony kuliste i zaporowe. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., okolice Warszawy, Polska. Balon kulisty podczas lotu - fotografia lotnicza. Fot. NN, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie

1924, Toruń Podgórz, Polska. Lotnisko polowe 4 Pułk Lotniczego i 1 Batalionu Balonowego. Wzlot balonu obserwacyjnego „Caquot R”. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie [Album mjra Modrany]

25.09.1933, Legionowo, Polska. VI Krajowe Zawody Balonów Wolnych o Puchar im. płk. Aleksandra Wańkowicza. Większość balonów wiatr skierował na północ, w stronę niezbyt odległej granicy niemieckiej. Dlatego rekordy odległości nie były zbyt imponujące. Zwycięzcą został por. Jan Zakrzewski, który pilotował najmniejszy balon o pojemności 450 m³. Pokonując odległość 121 km, wylądował we wsi Żabiny pod Grajewem. Powyższą fotografię wykonał prawdopodobnie fotoreporter rządowy W. Pikiel. Poza balonami uwiecznił on pole wzlotów 2 Batalionu Balonowego oraz parowozownię 1 Dywizjonu Pociągów Pancernych (biały budynek w tle). Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. W. Pikiel (?), Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

lata 20-te, Polska Mężczyźni siedzący na gałęzi drzewa. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Ok. 1919, Poznań, Polska. Wzlot balonu obserwacyjnego „Caquot R”. „Caquot R” był wojskowym balonem obserwacyjnym na uwięzi, zaprojektowanym w 1918 r. przez mjr. Alberta Caquot. Powstał w wyniku udoskonalenia poprzedniego balonu „Caquot M”. Miał 25,5 m długości i objętość całkowitą 930 m³. Pod koniec 1919 r. pierwsze balony tego typu trafiły na wyposażenie polskich batalionów balonowych. Po wojnie polsko-radzieckiej zrezygnowano z wyposażania balonów w karabiny maszynowe ze względu na małą celność osiąganą w rozchybotanym koszu. Obronę przeciwlotniczą zapewniano dzięki karabinom maszynowym ustawianym na naziemnych stanowiskach. W czerwcu 1925 r. w Centralnym Zakładzie Balonowym ukończono budowę, na licencji francuskiej, pierwszego polskiego balonu obserwacyjnego „Caquot R”. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Wielkopolska, Polska. Żołnierze składający balon, który wylądował w lesie. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Ok. 1919, Poznań, Polska. Szkolne wzloty balonu obserwacyjnego w Oficerskiej Szkole Aeronautycznej. Szkoła istniejąca w latach 1919-1924 była głównym ośrodkiem kształcenia kadr oficerskich i podoficerskich wojsk balonowych. Jej organizatorem i pierwszym komendantem był ppłk Feliks Bołsunowski. Następnie zastąpił go mjr Jan Wolszlegier, który komendantem był od 20 czerwca 1923 r. do 7 lipca 1924 r., tj. do chwili rozwiązania szkoły. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Polska. Balon przygotowywany przez żołnierzy do wznoszenia. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Polska. Balon przygotowywany przez żołnierzy do wznoszenia. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Polska. Ludzie obserwujący lot balonu kulistego. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 30., Legionowo, Polska. Balon kulisty przed hangarem. Miejscowy 2. Batalion Balonowy dysponował obszernym portem balonowym. Jego najważniejszym elementem był drewniany hangar o konstrukcji szkieletowej, wzniesiony na początku lat 20. Kierownikiem nadzorującym jego budowę był inż. Stolarczyk. Hangar miał długość ok. 80 m, szerokość ok. 40 m i wysokość ok. 25 m. Mógł jednorazowo pomieścić 6-7 napełnionych balonów kulistych 750 m³. Przed hangarem rozciągał się obszerny plac startowy (widoczny częściowo na zdjęciu). Było to główne miejsce ćwiczeń legionowskich baloniarzy. Przy hangarze wybudowano także magazyny wytwórni wodoru oraz powłok balonowych. Poza funkcjami służbowymi hangar pełnił także ważną rolę podczas świąt batalionowych. Tu odbywały się nabożeństwa polowe przy ołtarzu wykonanym z balonów zaporowych częściowo napełnionych wodorem, a w czasie święta jednostki - 15 września dowódca wręczał tu nominacje na kolejny stopień wojskowy, odznaczenia i listy gratulacyjne. Współcześnie na miejscu hangaru stoją bloki przy ul. Zegrzyńskiej 11 i 19 na osiedlu Piaski w Legionowie. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Ok. 1925, Polska. Balon kulisty „Kraków” o pojemności 750 m³ typu „E-2” (Ballon Ecole Deux). W grudniu 1924 r., na rozkaz komendanta Centralnego Zakładu Balonowego ppłk. Marcelego Chybczyńskiego i pod nadzorem por. Zbigniewa Burzyńskiego, biuro techniczne zakładu przystąpiło do wykonania projektu pierwszego polskiego balonu kulistego o pojemności 750 m³. 28 kwietnia 1925 r. prace zostały ukończone. Balony te były dobrze znane pilotom wojsk balonowych, gdyż dwa z nich zakupiła w 1920 r. we Francji Polska Misja Wojskowa Zakupów. Od 1921 r. rozpoczęto na nich regularne szkolenie w Oficerskiej Szkole Aeronautycznej w Toruniu, stanowiące drugi stopień wyszkolenia w wojskach balonowych (I - obserwator balonowy, II - pilot balonów wolnych, III - pilot sterowcowy). Balon ważył 320 kg (nie licząc przyrządów i balastu) i mierzył 17,50 m wysokości. „E-2” mógł unieść dwóch, a maksymalnie trzech pilotów. W komisji opiniującej nowouszyty balon znaleźli się: jako przewodniczący kpt. Konstanty Kamieński – dowódca Detaszowanej Kompanii Balonów Zaporowych, kpt. Piotr Kamieński z Departamentu IV Żeglugi Powietrznej oraz por. Henryk Iżyłowski z Centralnego Zakładu Balonowego. 25 października 1925 r. balon „Kraków” wziął udział w I Krajowych Zawodach Balonów Wolnych o Puchar im. płk. Aleksandra Wańkowicza na Polu Mokotowskim w Warszawie. Jego załogę tworzyli wówczas kpt. Piotr Kamieński i por. Zbigniew Burzyński. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Polska. Biwak balonów zaporowych. Przygotowanie do wzlotu balonu zaporowego „NN” (górny). W 1924 r. warsztat powłokowy Centralnego Zakładu Balonowego w Legionowie uruchomił produkcję pierwszych w Polsce balonów zaporowych „N”-„NN”, których licencję zakupiono we Francji. Ich szycie rozpoczęto na początku sierpnia 1924 r. Balony „N”-„NN”, systemu „Caquot DCA” (Defense Contre Aeronefs – OPL), skonstruował francuski oficer – mjr inż. Albert Caquot. Balony były używane po dwa. W celu zwiększenia pułapu operacyjnego łączono je w tandem (jeden nad drugim), połączony stalową liną. Teoretycznie osiągał on pułap 4500 m, ale w rzeczywistości po uwzględnieniu kąta znoszenia był niższy o 700 m. Balon „NN” (górny) o długości 17,3 m osiągał objętość ok. 288 m³. Balony „N”-„NN” były ówcześnie jednymi z najnowocześniejszych na świecie. Mjr A. Caquot zastosował w nich nietypowy sposób wyrównywania gazu w powłoce, którego objętość rozszerzała się wraz z wysokością. W tym celu wbudował w powłokę, widoczny na powyższym zdjęciu, gumowy pas rozszerzalny. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20.-30., Polska. Balon kulisty przygotowywany przez żołnierzy do wznoszenia. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

1914-1918, Francja (?) Francuski obóz wojskowy, przygotowywanie do wzlotu balonu zaporowego (?) Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Polska. Przygotowywanie balonu do wznoszenia. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Lata 20., Polska. Przygotowanie do wzlotu balonu zaporowego „NN”. W roku 1924 warsztat powłokowy Centralnego Zakładu Balonowego w Legionowie uruchomił produkcję pierwszych w Polsce balonów zaporowych „N”-„NN”, których licencję zakupiono we Francji. Ich szycie rozpoczęto na początku sierpnia 1924 r. Balony „N”-„NN”, systemu „Caquot DCA” (Defense Contre Aeronefs – OPL), skonstruował francuski oficer – mjr inż. Albert Caquot. Balony były używane po dwa. W celu zwiększenia pułapu operacyjnego łączono je w tandem (jeden nad drugim), połączony stalową liną. Teoretycznie osiągał on pułap 4500 m, ale w rzeczywistości po uwzględnieniu kąta znoszenia był niższy o 700 m. Balon „NN” (górny) o długości 17,3 m osiągał objętość ok. 288 m³. Balony „N”-„NN” były ówcześnie jednymi z najnowocześniejszych na świecie. Mjr A. Caquot zastosował w nich nietypowy sposób wyrównywania gazu w powłoce, którego objętość rozszerzała się wraz z wysokością. W tym celu wbudował w powłokę, widoczny na powyższym zdjęciu, gumowy pas rozszerzalny. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Ok. 1934, Legionowo, Polska. Panorama centrum Legionowa. W tle widać główną ulicę J. Piłsudskiego, wokół której od 1925 r. zaczęła powstawać cywilna część miasta. Uwagę zwraca wysoka kamienica (pierwsza od prawej), należąca wówczas do znanego kompozytora Jerzego Petersburskiego. Na pierwszym planie widoczny jest niewielki balon-skoczek na uwięzi, wyprodukowany w miejscowych Wojskowych Warsztatach Balonowych. Balony te służyły do wykonywania skoków o długości do kilkuset metrów w zależności od siły wiatru. Były to najmniejsze balony zdolne do uniesienia człowieka, pod warunkiem, że nie będzie on ważył więcej niż 83 kg. Legionowska wytwórnia uszyła m.in. dwa prototypy „Jump” i „Lump”. Powłokę balonu-skoczka o pojemności 120 m³ obejmowała sieć, której linki nośne były połączone z uprzężą typu spadochronowego (zrezygnowano z kosza). Balony-skoczki w październiku 1938 r. miały pomóc szykowaczom w przeprowadzeniu ostatniej kontroli powłoki balonu stratosferycznego „Gwiazda Polski” w Dolinie Chochołowskiej. Skoczki testowano także dla wywiadowczych potrzeb Straży Granicznej i Korpusu Ochrony Pogranicza. Następnie przekazano je do Aeroklubu Warszawskiego, gdzie inż. Franciszek Janik prowadził na nich szkolenie warszawskiej młodzieży. Album balonowowy - fotografie po dr Niedźwierskim. Fot. NN, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

1  2  3  4  5